For the first time, in adolescence,

When I was just starting to open my eyes,

Weeping, while catching the essence,

Of my homeland, agonized-

I was searching desperately,

For a helping hand, delicately,

Nobody was a guard,

For our oppressed land,

So, I started weeping harder,

I was bursting into tears, as if I was in ardor,

Today, I see there are more,

The children, in them I see hope;

Those heroes will not let the enemy step,

Humiliate their homeland, yet,

So, this ulcerated heart heals,

As the weeping wounds are slowly sealed.

გიორგი ლეონიძეს

სიჭაბუკის დროს პირველად
როს ვახილებდი თვალებსა
და ვუცქეროდი მტირალი
სამშობლოს განაწვალებსა –
ვეძებდი აქეთ-იქეთა
ქვეყნის დამხმარე ძალებსა,
არავინ უჩანდა დარაჯად
ამ ჩვენს დაჩაგრულს მხარესა.
ვტიროდი უფრო ძალიან,
ცრემლებს ვაფრქვევდი მწარესა…
დღეს, ვხედავ, გაჰმრავლებიან
მშობელ ქვეყანას შვილები;
მტერს არ მისცემენ სათელად
თავის სამშობლოს გმირები,
მირჩება წყლული გულისა,
ბყუჩდები ანატირები.